Ten rozdział jest dłuższy. Ot, taka mała rekompensata za poprzedni ^^
Mam nadzieję, że spodoba wam się to, co dla Was szykuję w tym opowiadaniu :3
Mam nadzieję, że spodoba wam się to, co dla Was szykuję w tym opowiadaniu :3
Enjoy!
Ps Przypominam o ankiecie z boku strony.
* * *
Dzień chylił się ku wieczorowi.
Słońce znikało z wolna za horyzontem, jakby w charakterze pożegnania rzucając
miastu ostatnie, krwistoczerwone promienie swego światła. Po niebie płynęło
zaledwie kilka chmur, co sprawiało, że niejedna osoba zatrzymała się na moment,
ciesząc oczy istną feerią barw na nieboskłonie. Żadna żywa, rozumna istota nie
mogła przejść obok takiego zjawiska obojętnie.
Oczywiście pod warunkiem, że nie
spędzała ostatnich minut dnia zamknięta na cztery spusty w mieszkaniu, nie
zasłoniła każdego okna, do którego miała dostęp i nie zajmowała się
opróżnianiem wszystkich szaf i szuflad, lokując ich zawartość na podłodze.
Kyuhyun się starał, naprawdę
starał. Robił wszystko, co w jego mocy, by skupić się na czekającym go zadaniu.
Układał sobie w głowie listę potrzebnych ubrań i broni, chcąc być gotowym na
wszystko. Wyrzucił dosłownie każdy rodzaj odzieży na dywan, dzięki czemu pokój
sprawiał wrażenie, jakby przeszło po nim tornado, poprzedzone przez trzęsienie
ziemi i lawinę. Zrobił bajzel, niedługo po tym starając się go uporządkować.
Nawet ugotował sobie kolację i ją potem zjadł! Wszystko po to, by nie zacząć od
nowa warczeć na swój, pożal się Boże, szczęśliwy los, który postawił na jego
drodze pewnego gnojka. Znowu.
Agent nawet nie próbował ukrywać
swojej złości, gdy opuszczał budynek kwatery głównej, plując jadem w każdą
napotkaną osobę. Kilku innych szpiegów rzuciło mu zaskoczone spojrzenia, inni
wściekłe, paru nawet chciało dać mu w pysk, ale coś w oczach 013 przekonało ich
do zmiany zdania. I słusznie, bo Cho by się nie powstrzymywał i kto wie, czy
nie skończyłoby się na więcej niż kilku rozległych siniakach.
Młody mężczyzna lawirował między
rozrzuconymi koszulami, koszulkami, spodniami i całą resztą ubrań, z których
stworzył w swej sypialni artystyczny burdel. Cóż, jakby się uparł, to mógłby
stwierdzić, że ten bałagan jest swego rodzaju sztuką.
Kyu podniósł jeden z t-shirtów,
otrzepał go, zmierzył wzrokiem i, wzruszając ramionami, włożył do rozłożonej na
łóżku walizki, uprzednio składając w kostkę. Podobnie postąpił z większością
zalegającej na ziemi odzieży, resztę wkładając z powrotem na półki. Spojrzał
krytycznym wzrokiem na swoją torbę.
- Dlaczego ten kretyn nie mógł mi
przysłać cholernego planu? – prychnął, po chwili kierując się w stronę łazienki.
Powodem, dla którego Kyuhyun
opuścił bazę w takim a nie innym stanie psychicznym nie była wizyta Jongwoona
na strzelnicy. O ile młodszy szpieg wolałby go unikać przez resztę swojego
życia, o tyle bardzo szybko musiał przełamać swe opory i go poszukać. Mężczyzna
oświadczył, że z samego rana lecą do Busan, jednak nie powiedział nic więcej.
013 wiedział od Leeteuka, że ich cel znajduje się poza granicami kraju, więc
Busan najprawdopodobniej stanowiło jedynie przystanek w podróży. Poza tymi
szczątkowymi informacjami, Kyuhyun nie wiedział absolutnie nic, a starszy agent
na pytanie, co powinien ze sobą zabrać, odparł: „Wszystko, co dasz radę
unieść.”
- Tak, kurwa, zabiorę telewizor,
żeby nie musieć oglądać twojej paskudnej mordy – warknął pod nosem, nieco zbyt
brutalnie wpychając szczoteczkę do zębów do swojej kosmetyczki.
Przeklinając pod nosem Jongwoona,
Leeteuka, siebie, króla Edypa i los, który najwyraźniej postanowił sobie z
niego zakpić, Kyu w końcu zasunął zamek swej walizki i postawił ją pod ścianą,
gdzie miała czekać do rana. Sam wziął długi prysznic, napawając się czystą,
ciepłą wodą i zapachem ulubionego żelu pod prysznic, nie wiedząc, jak długo
będzie tego pozbawiony.
Kilkanaście minut później opuścił
łazienkę, wycierając ręcznikiem nadal ociekające wodą włosy. Kyu rzucił go na
krzesło, by wysechł, nastawił budzik na odpowiednią godzinę i wsunął się pod
kołdrę.
Po chwili zasnął.
*
~ 6 lat wcześniej ~
Tak lekko. Błogo. Spokojnie.
Kyuhyun pławił się w uczuciu, jakie nagle ogarnęło jego ciało. Nie wiedział nawet,
kiedy to się stało, ale był z tego powodu niezwykle zadowolony. Odetchnął w
duchu. Jak dobrze…
- Kyuhyun-ah… Obudź się – usłyszał
jak przez mgłę.
- Zostaw go.
Popieram, przemknęło mu przez myśl.
- Nie mogę…
- Daj mu spokój, niech śpi.
- Ale…
- Zobacz na niego, wygląda jak
zombie. – To nie było miłe. - Niech się wyśpi.
- Tutaj nie może, przecież wiesz!
- Kogo to obchodzi, gdzie on sypia?
Na pewno nie mnie.
- A powinno!
- Niby z jakiej racji?
- Z takiej, że jak się zaraz nie zamkniecie,
to tak wam przywalę, że was rodzona matka nie pozna – warknął student, zerkając
na wyrywających go z pogranicza snu i jawy chłopaków.
- Yah, mógłbym cię pozwać za napad!
– odrzekł Ryeowook, brzmiąc na zbulwersowanego, ale mimo wszystko lekko uśmiechając
się do młodszego kolegi.
- Chcę zobaczyć, jak próbujesz.
Jongwoon obserwował przyjaciół,
rozbawiony ich przekomarzaniem. Cieszył się, że Wookie, mimo początkowych
obiekcji, zaakceptował najmłodszego. Starszy Kim wiedział, że Ryeo
najzwyczajniej w świecie się o niego troszczy i doceniał to. On sam nigdy w
życiu by go nie opuścił.
Najstarszy przeniósł wzrok na nadal
leżącego na ławce Kyuhyuna. Młody Cho postanowił dać sobie spokój z następnymi
zajęciami i zdrzemnąć się na jakiejkolwiek płaskiej powierzchni na korytarzu, a
oni uznali za stosowne go przypilnować.
Kąciki jego ust wygięły się
nieznacznie do góry. Polubił tego aroganckiego smarkacza i z nim także nie
zamierzał się rozstawać.
Jongwoon wyciągnął rękę i
delikatnie pogłaskał najmłodszego chłopaka po głowie. Ten spojrzał na niego
nieco zdziwiony.
- Śpij sobie, Kyunnie. Śpij.
*
Kyuhyun poderwał się gwałtownie, gdy
budzik na szafce nocnej zadzwonił, dotkliwie raniąc jego uszy. Szybko go
wyłączył i otarł spoconą twarz dłonią.
Dlaczego mi się to przyśniło, zachodził w głowę, skoro to było tak dawno?
Dlaczego muszę o tobie śnić?
Chciał zapomnieć. Wymazać z pamięci
każdą chwilę, którą z nim spędził, pozbyć się wszystkich pozytywnych wspomnień.
Pragnął go nienawidzić, tak jak to robił przez pewien czas po tym, jak Kim…
Mężczyzna
potrząsnął głową, chcąc przestać o tym rozmyślać. Niczego dobrego mu to nie
przyniesie, a jedynie podniesie ciśnienie i sprawi, że znowu straci nad sobą
kontrolę. Odrzucił kołdrę na bok i zszedł z łóżka. W łazience umył szybko twarz
i zęby, uczesał się i ubrał w przygotowane poprzedniego dnia ubrania.
Zarzuciwszy na ramiona kurtkę, chwycił za rączkę walizki i, rzuciwszy ostatnie
spojrzenie swemu mieszkaniu, wyszedł.
O
czwartej nad ranem większość miast jeszcze śpi. Ruch uliczny zamiera niemal
całkowicie, sklepy są pozamykane, a na ulicach nie ma żywego ducha, poza
starymi pijaczynami, których sens życia zawiera się w leżącej obok uda butelki
wódki.
W
Seulu wyglądało to zgoła inaczej. Samochody i taksówki nieustannie gnały po
ulicach miasta, młodzież i podchmieleni dorośli oblegali nadal otwarte bary i
restauracje, a chodniki z trudem mieściły przemieszczającą się na piechotę
ludność. Mimo to było jednak spokojniej niż w dzień. Dzięki temu Kyuhyun mógł z
łatwością złapać jedną z taksówek i kazać zawieść się na lotnisko.
Ustawiając
się w kolejce do odprawy bagażowej, agent nawet nie próbował rozglądać się za
swym, pożal się Boże, partnerem. I, bynajmniej, nie chodziło o niechęć, jaką go
darzył, a o najzwyklejszą w świecie znajomość procedur.
Szpiedzy, którzy wybierali się na
wspólne misje, unikali podróżowania razem. W miarę możliwości wybierali różne
środki transportu, a w wyznaczonym miejscu pojawiali się w pewnych odstępach
czasu. Wszystko, byle wróg nie dodał dwa do dwóch i nie zrozumiał, że jest na
celowniku. Nikt nie mógł ich ze sobą powiązać, chyba że akcja tego wymagała. Tak
czy inaczej, większość agentów wolała nie ryzykować zdemaskowania. Żaden nie
chciał stracić głowy i wąchać kwiatków od spodu.
Tym większe było zdumienie
Kyuhyuna, gdy ujrzał opartego o przeciwległą ścianę Jongwoona, spoglądającego na
niego wymownym wzrokiem. Młodszy mężczyzna zacisnął wargi, rozumiejąc przekaz.
Podejdź tu.
Po okazaniu odpowiednich dokumentów
i przekazaniu swego dobytku w odpowiednie ręce, Kyu niechętnie podążył w stronę
starszego szpiega.
- Ja wiem, że dalej jesteśmy w Seulu,
ale procedury to procedury – oznajmił na „dzień dobry”, rozglądając się
dyskretnie na boki.
Jongwoon uniósł brwi w geście
zaskoczenia.
- Od kiedy przejmujesz się
zasadami, Kyuhyunnie?
- Od próby zamordowania mnie w Marakeszu
– odwarknął, wymijając starszego mężczyznę, na którego twarzy wymalowany był
szok.
- Jak to „próby zamordowania”?
Kiedy to się…
- Niecałe trzy lata temu i daj mi
święty spokój. Nie zamierzam z tobą rozmawiać częściej, niż to konieczne.
004 jednak nie zamierzał się
poddać.
- Dlaczego do tego doszło? –
drążył, a Kyuhyun prychnął, zdenerwowany.
- Głupota nowicjusza i ignorowanie
mających sens reguł – nagle zatrzymał się i obrócił w stronę swego hyunga,
mierząc go groźnym spojrzeniem. – Nie mam zamiaru przez ciebie zginąć, Kim
Jongwoonie, nie zamierzam dać się nawet skaleczyć w mały palec u nogi, więc z
łaski swojej zacznij przestrzegać zasad, mających utrzymać nas przy życiu! – Ruszył
dalej.
Jongwoon zamilkł i nie odezwał się
aż do momentu wejścia na pokład samolotu. Ku uciesze Kyuhyuna, zajął miejsce
daleko za nim, w pobliżu toalety. I dobrze, pomyślał złośliwie 013, niech
mu śmierdzi, pacan jeden.
Podróż nie trwała długo. Zanim się
obejrzeli, stewardessy dziękowały im za wybranie ich linii lotniczych i
zapraszały do ponownego skorzystania z ich usług. Oni odwdzięczyli się jedynie
zdawkowymi uśmiechami.
Odebrawszy swoją walizkę, Kyu
stanął w pobliżu wyjścia z lotniska, czekając na swojego towarzysza. Mimo
wszystko nie znał planu i nie wiedział, czego dotyczyła ich misja w tym
mieście.
- Musimy coś znaleźć – oznajmił
Kim, ciągnąc za sobą swój bagaż i nakazując partnerowi spojrzeniem, by podążył
za nim.
- Co konkretnie?
- Pendrive’a. To bardzo ważne, bez
niego nie ruszymy dalej. – Mężczyzna pomachał w kierunku taksówek. Gdy jedna z
nich skierowała się w ich stronę, Jongwoon podał młodszemu niewielki świstek
papieru. – Złap drugą i jedź w to miejsce. Tam się spotkamy.
- Dobra.
Kim podał taksówkarzowi swoja
walizkę po czym wsiadł do pojazdu, nie zaszczycając Kyu nawet jednym
spojrzeniem. Nie, żeby mu zależało na uwadze starszego, co to, to nie. Miał go
daleko i głęboko w Rowie Mariańskim. W ogóle go nie obchodziło, czy mężczyzna
na niego patrzy, czy też wręcz przeciwnie. Ba, ignorancja była mu na rękę. Sam
zamierzał tak postępować.
- Ukończymy zadanie i zniknie z
mojego życia raz na zawsze. – szepnął do siebie, podchodząc do taksówki i
starając się zignorować specyficzne ukłucie w sercu.
Kyuhyun ułożył się wygodnie na swym
siedzeniu, z niemałym zaciekawieniem obserwując krajobraz za oknem. Nie był
agentem od wczoraj, jednak mimo wielu misji, w których brał udział, jeszcze
nigdy nie wysłano go do Busan. Tak na dobrą sprawę, był to jego pierwszy raz w
tym miejscu. Mężczyzna uśmiechnął się na tę myśl, jednak kąciki jego ust
powędrowały w dół tak szybko, jak przypomniał sobie, z kim tu przyjechał.
Cho zapłacił kierowcy i odebrał swoje
rzeczy z bagażnika, w duchu przysięgając sobie profesjonalizm. Przecież był Cho
Kyuhyunem, agentem 013. Żaden kretyn z przeszłości nie będzie w stanie
wyprowadzić go z równowagi.
- Kyuhyun-ah, tutaj! – usłyszał i
skrzywił się, zdegustowany.
No, może poza pewnym indywiduum.
Ogarnij się, nie chcesz trafić za
kratki za morderstwo, zrugał się w
myślach, po czym ruszył w kierunku partnera.
- Kawiarnia? – spytał, siadając na
miejscu naprzeciwko bruneta. – Bardziej na widoku się nie dało?
- To najlepsza kawiarnia w całym
mieście – powiedział Jongwoon. – Pomyślałem, że skoro to twój pierwszy raz
tutaj, koniecznie powinieneś ją odwiedzić.
Kyu zamarł, wpatrując się z
widocznym szokiem w Kima. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego to powiedział.
Czytał mu w myślach? A może zwyczajnie…
- Pamiętam – rzekł cicho, patrząc
na młodszego z dziwną łagodnością w oczach. – Pamiętam wszystko, Kyuhyunnie.
Wszystko…
Nie odpowiedział, chociaż chciał.
Pragnął roześmiać mu się w twarz, obrzucić obelgami, a potem, przybierając minę
rasowego pokerzysty, poinformować go, jak niewiele dla niego znaczą on i jego
słodkie słówka.
Chciał, ale nie potrafił.
Czuł się, jakby gula utknęła mu w
gardle i sukcesywnie rosła, zatykając mu drogi oddechowe i sprawiając, że
zaczynał się dusić. Kyu przełknął ślinę, nagle uświadamiając sobie, że od rana
nie miał nic w suchych i łaknących choćby kropli wody ustach.
- Pamiętam wszystko, co mi mówiłeś
– powtórzył Jongwoon, uśmiechając się delikatnie. – I nigdy tego nie zapomnę.
Kyuhyun wpatrywał się w niego z
niedowierzaniem. Nie widział tej twarzy całe wieki, zdążył już o wszystkim zapomnieć,
a on nagle zjawia się znikąd, zabiera go na akcję szpiegowską, poprzedzoną wizytą
w „najlepszej kawiarni w mieście”, prawiąc miękkie frazesy rodem z ociekającej
lukrem dramy dla nastolatek. Młodszy mężczyzna czuł, jak rośnie mu ciśnienie i
to nie z powodu podniecenia. Do tego bardzo dużo mu brakowało.
- Proszę o przedstawienie mi planu
działania, panie Kim – powiedział lodowatym tonem Cho.
- Kyuhyunnie…
- Żaden „Kyuhyunnie” – przerwał mu.
– Mam na imię Cho Kyuhyun, panie Kim. Proszę się do mnie zwracać formalnie. Nie
jesteśmy przyjaciółmi.
- Kyuhyun…
- Jest mi pan obcy, panie Kim. –
Kyuhyun obdarzył starszego beznamiętnym, chłodnym spojrzeniem. – Nic nas nie
łączy. Nic.
Jongwoon milczał przez moment,
lustrując wzrokiem swego towarzysza, który dzielnie wytrzymywał jego
spojrzenie. Po chwili starszy agent westchnął ciężko i sięgnął do leżącego obok
krzesła plecaka.
- Dobrze więc –odparł, unikając
patrzenia partnerowi w oczy – to nasz cel. Czterdzieści pięć lat, wdowiec i
dwukrotny rozwodnik, ojciec gryzącego piach syna.
- Mafia? – chciał wiedzieć 013.
Kim pokręcił głową.
- Gorzej. Nasz były agent.
Kyuhyun uniósł brwi, zaskoczony.
- Jest od nas? Dlaczego…
- Był – sprostował 004, podając
młodszemu koledze zdjęcie byłego szpiega. – Wyrzucono go za przekręty
finansowe. Kradł państwowe pieniądze, korzystając ze swojej pozycji.
- Dlaczego go nie zamknęli?
- Zamknęli, ale uciekł.
- Widać nie zastosowano
wystarczających środków ostrożności. – Cho wpatrywał się uważnie w fotografię,
chcąc zapamiętać jak najwięcej szczegółów jego twarzy. – Wspominałeś coś o
jakimś pendrive’ie…
- Nosi go na szyi, na łańcuszku. –
Poinformował Jongwoon. – To taki typ człowieka, który…
- Który sam pcha się w nasze ręce –
dokończył Kyuhyun, uśmiechając się złowieszczo pod nosem. Widząc pytający wzrok
partnera, skinął głową w stronę ulicy.
Miejsce, na którym stała kawiarnia,
w której się właśnie znajdowali, było nieco strome i wyraźnie sprawiało problem
samotnemu rowerzyście, w skupieniu przemieszczającemu się zygzakiem pomiędzy
krawężnikiem a mknącymi obok autami. Mężczyzna od stóp do głów oblany był potem,
jego twarz przybrała buraczany odcień, co w połączeniu z mokrą koszulką,
uwydatniającą piwny brzuszek, tworzyło dość nieciekawy obrazek.
- Mamy go zlikwidować czy tylko
odebrać pena? – chciał wiedzieć Cho.
- Przechwycić pendrive’a –
odpowiedział Jongwoon. – Strzelać tylko w przypadku, gdyby miał ze sobą broń i
próbował jej użyć.
- Nie wygląda na uzbrojonego. –
uznał młodszy, na co starszy pokiwał głową.
- Więc tylko go ogłuszymy. Chodź. –
Brunet wstał, chwycił swój plecak i ruszył za zlanym potem mężczyzną na
rowerze.
- A co z walizkami?
- Właściciel się nimi zajmie, to
mój znajomy. Idziemy – powtórzył.
Kyuhyun zerknął na swoją torbę i
podążył za starszym agentem, pozostając nieco w tyle.
Szpiedzy śledzili zbiega, który w
dalszym ciągu męczył się ze stromym wzgórzem. Były agent ostatecznie zszedł z
roweru i włączył się do ruchu na chodniku, prowadząc swój pojazd. Co jakiś czas
zatrzymywał się na kilka sekund, nabierał powietrza do płuc i szedł dalej. Gdy
skręcił w jedną z bocznych uliczek, 004 spojrzał przez ramię na Kyuhyuna,
wzrokiem nakazując mu iść za nim. On sam podążył kawałek dalej.
013 przystanął na moment przy
wejściu do zaułka, rozejrzał się wokoło, jak gdyby podziwiając miasto, po czym
odwrócił się na pięcie i wcisnął się między budynki.
Czterdziestopięciolatek stał oparty
o rozpadającą się ścianę, dysząc ciężko i ocierając twarz dłonią, co sprawiło,
że stała się jeszcze brudniejsza i bardziej odrażająca niż wcześniej.
Cho podszedł do niego wolnym
krokiem. Wyciągnąwszy z kieszeni paczkę chusteczek higienicznych, zagadał:
- Może lepiej chusteczką?
Mężczyzna odwrócił się do niego
powoli. Zmierzył Kyuhyuna zmęczonym spojrzeniem, odebrał z jego ręki wspomnianą
chusteczkę i wytarł nią lepki od łoju nos.
- Mogę panu w czymś pomóc? –
wycharczał.
Agent uśmiechnął się promiennie,
kiwając entuzjastycznie głową.
- A i owszem. Może pan mi coś dać.
- Coś… coś dać…? – uciekinier wbił
w Cho nieco bardziej uważne spojrzenie, usiłując dociec, o czym ten mówi. Gdy
mu się to udało, jego oczy stały się dwa razy większe. – Ty przyszedłeś po
akta, prawda? Prawda?! Nie dam mu ich, słyszysz, NIE DAM! – wydarł się
mężczyzna, plując dookoła śliną.
Kyuhyun odsunął się, obrzydzony.
- Nie mam pojęcia, o kim pan mówi,
ale proszę wyświadczyć mi jedną przysługę… i nie oglądać się za siebie.
Były agent natychmiast się
odwrócił, w samą porę, by ujrzeć uderzającego go w strategiczne miejsce przy
karku Jongwoona.
- Ten facet sprawia, że jest mi
niedobrze – powiedział zniesmaczony 013, patrząc na leżące bezwładnie na
betonie ciało.
004 pochylił się tylko i zerwał z
szyi nieprzytomnego łańcuszek z pożądanym przez nich przedmiotem. Odszedł
kawałek dalej i wyjął z plecaka laptopa. Kyuhyun podszedł do niego,
zaciekawiony.
- Mówił coś o aktach – oznajmił,
uznając, że partner powinien o tym wiedzieć. Mimo wszystko. – I o tym, że ich
komuś nie odda.
- To teraz nieistotne – stwierdził
Kim, w skupieniu przeglądając zawartość pendrive’a.
- Więc? Dokąd teraz? – spytał
Kyuhyun, nie potrafiąc utrzymać ciekawości na wodzy. – Bo zakładam, że w Busan
nie zostaniemy?
Jongwoon schował urządzenia do
plecaka, wyprostował się i spoglądając partnerowi w oczy, oznajmił:
- Nie. Czeka nas długi lot do Pekinu.
Co z tym królem Edypem... bo jakoś nie widzę powiązania z całością xD... ale uśmiałlam sie nieźle ^^
OdpowiedzUsuńChce wiedzieć co dalej *.*
OdpowiedzUsuńTak strasznie podoba mi sie to opowiadanie~
Wszystko przeczytałam na raz xD
Czekam na więcej ^^