Immortuorum- rozdział 2

Lampy gasły, jedna po drugiej, pogrążając w chwilowych ciemnościach ulice Morteny. Tlące się jeszcze płomienie wygasały same lub za sprawą ludzkiej ręki, przechadzającej się wąskimi chodnikami i czyniącej swoją powinność. Latarnik gasił lampy, uzupełniał naftę. Wędrował z wątłą świecą w dłoni, z której prosto na jego palce spływał gorący wosk, niemal momentalnie zastygając i tworząc białawą, nadal plastyczną, masę. Samotny człowiek nie zwracał jednak na to uwagi. Nie kupił tej świecy za własne pieniądze. Ufundowało mu ją miasto, jako udogodnienie, pomoc w wykonywaniu zawodu. Na niewiele się to zdawało, noce są mroczne i niebezpieczne, jedna świeczka nie zapewni mu bezpieczeństwa, ale nie mógł nie przyjąć prezentu od władz. Chociaż musiał przyznać, iż tlący się przed nim płomień dodawał mu w chwilach zwątpienia odwagi. Jeden, maleńki ognik, poruszający się co chwilę niespokojnie pod wpływem wiatru, przypominał mu serce, które biło tylko dla niego. I które co noc musiał zostawiać same, w nieogrzanym przez drugie ciało łożu. Jego nowa żona… Co wieczór, wychodząc, powtarzał jej, że już niedługo to się skończy- odrobinę zarobi, znajdzie lepszą pracę i będą mogli żyć jak normalne małżeństwo. Uśmiechała się wtedy ze smutkiem w pięknych oczach i odpowiadała, że będzie czekać. Razem z maleńkim serduszkiem, kołaczącym szybciutko pod jej własnym.

Chłopak wyciągnął rękę do ostatniej niezgaszonej lampy, lecz nigdy jej nie dosięgnął.

Krwistoczerwony płomyk obserwował jak spomiędzy bladych warg młodego mężczyzny, który wkrótce miał zostać ojcem, ulatuje jeden z jego ostatnich oddechów.

Chwilę później iskra zgasła a wraz z nią zgasł płomień jego życia.

***

W pomieszczeniu panował mrok, rozpraszany przez nieliczne promienie wschodzącego słońca, którym udało się przebić przez grube kotary, przysłaniające nieco brudne okna. Jasne plamki światła wędrowały po pomalowanych ciemną farbą ścianach, zakurzonych książkach, poukładanych równo na uginającymi się pod ich ciężarem półkach, zawalonym przeróżnymi listami i urzędowymi pismami biurkiem a także po twarzy śpiącego w niewielkim łóżku mężczyzny, który poruszył się niespokojnie, gdy słońce zaświeciło mu prosto w oczy.

Rozchylił ciężkie powieki na tyle, na ile pozwalało mu rażące go światło i rozejrzał się po sypialni.

Zdecydowanie wypadałoby tu posprzątać. Na podłodze walały się ubrania z poprzednich dni, których nie miał czasu poukładać, talerze po kolacji, których nie zdążył odnieść do kuchni oraz sterty dokumentów, które powinien był podpisać w zeszłym tygodniu. Za co mógłby zostać zwolniony, jednak jego szef najwyraźniej postanowił przymykać na to oko. Nie śmiałby go wyrzucić. Wywołałoby to niemałą sensację, wręcz skandal. Nie mógł sobie na to pozwolić.

Zresztą, dlaczego miałby to robić?

Nadinspektor darzył szczerą sympatią swojego podwładnego.

Inspektor policji w Mortenie w końcu wypełznął spod ciepłej kołdry z cichym jękiem. Jak kochał wykonywać swoją pracę, tak nienawidził do niej wstawać. To nie było nic osobistego, po prostu on i poranki byli jak najgorsi wrogowie, gotowi w każdej chwili skoczyć sobie do gardeł i rozpocząć walkę na śmierć i życie. Smutne było to, że Lee każdą z tych bitew przegrywał. No, może oprócz sobót i niedziel, jedynych wolnych dni w tygodniu, chociaż zdarzało się, iż czasami musiał przychodzić na komisariat także w dni przeznaczone na regenerację utraconej energii.

Sungmin wstał i podszedł do szafy, bezwiednie przeciągając dłonią po już i tak rozwianych włosach, tworząc na swojej głowie jeszcze większy nieład. Zaspany, przetarł oczy, chcąc zobaczyć trochę więcej niż białe plamy. Po chwili jego wzrok przywyknął do panującego w pomieszczeniu mroku i mężczyzna mógł nieco szerzej rozchylić swoje powieki.

Wyciągnąwszy z szafy białą koszulę i czyste czarne spodnie, udał się do łazienki by zmyć ze swojej twarzy resztki snu.

Mężczyzna poklepał się dłońmi po policzkach, żeby choć trochę się rozbudzić. Nie podziałało. Zanurzył więc ręce w misce pełnej lodowato zimnej wody i jednym szybkim ruchem oblał sobie twarz. Sapnął cicho. Woda kapała obficie z jego włosów, samotne krople poznawały rysy twarzy, kontur szczęki, gwałtownie przyspieszały spływając po szyi, hamowały spotykając się z obojczykami by wreszcie zginąć w ciemniejącej od wilgoci koszulce.

Potrzasnął gwałtownie głową, jakby chcąc uwolnić od wody zlepione za jej sprawą kosmyki. Sięgnął po omacku w bok, natrafiając po chwili na ręcznik, którym otarł twarz i szyję. Spojrzał w lustro, zarzucając sobie materiał na włosy.

Był blady. Przeraźliwie blady, co podkreślały głębokie cienie pod przekrwionymi oczami. Smutnymi oczami.

Ile tym razem spał? Nie więcej niż dwie godziny, tego mógł być pewien. Z komisariatu wrócił po północy. Położył się chwilę później ze świadomością, że tak prędko nie zaśnie, więc nawet nie próbował. Leżał po prostu, obserwując szary sufit i pozwalając myślom płynąć. Ostatnie, co zapamiętał przed tym, jak w końcu odpłynął w objęcia Morfeusza, było ciche poruszenie przed domem po drugiej stronie ulicy. Musiała być czwarta nad ranem.  Ah, przemknęło mu wtedy przez myśl, pan Riddle wrócił z baru. Będzie musiał kiedyś wysłać tam Donghae, żeby chłopak zaprowadził tam porządek. Chociaż… Lee i stanowczość? Nie, to raczej zły pomysł. Prędzej sam postawi im kolejkę, niż odeśle do domów z mandatami za zakłócanie spokoju.

Wędrując powoli w stronę kuchni, rozmyślał, w jaki sposób przeprosić przyjaciela za swoje wczorajsze zachowanie. Nie widział w nim nic złego… No, może oprócz faktu, że nakrzyczał na młodszego, który nie zasługiwał na to, by go tak potraktował. Znowu.

Sungmin nigdy nie był osobą, która łatwo traci nad sobą kontrolę. Zawsze zachowywał zimną krew i twarz pokerzysty, co wydawało mu się być najlepszym rozwiązaniem. Był przemiłym człowiekiem z uroczym, zdaniem jego znajomych, uśmiechem, którym nie można było się nie zarazić. Wywierał znaczny wpływ na otoczenie. Gdy on się śmiał, śmiali się wszyscy. Kiedy był smutny, każdy z osobna zastanawiał się, w jaki sposób przywrócić mu dobry nastrój. Nie wykorzystywał tego faktu… zazwyczaj. Robił to, gdy musiał, jednak nikt nie miał mu tego za złe. W końcu był tym uroczym, opanowanym i przemiłym panem inspektorem, któremu nigdy nie puszczały nerwy. Prawie nigdy.

Nie tolerował, gdy ludzie z obojętnością i ignorancją mówili o śmierci, usiłując przekonać każdego, kto zechce ich słuchać, że nie warto pamiętać o tych, co odeszli. Szczególnie denerwowało go, kiedy dotyczyło to osób, których zgon był owiany tajemnicą i które powinny być jeszcze długo wśród żywych. W takich sytuacjach nie wytrzymywał i często w dość niedelikatny sposób wytykał innym ich tok myślenia, uznając za pozbawione serca istoty. Tak samo potraktował wczoraj Donghae, jedyną osobą, która była na tyle wyrozumiała (albo głupia) by puszczać mimo uszu jego pełne frustracji wrzaski.

Niemniej, nadal powinien go przeprosić. Dlatego też szybko spożył śniadanie, ubrał i po upewnieniu się, że przypomina bardziej człowieka niż nieboszczyka, którym był pół godziny wcześniej, wyruszył na komisariat.

Ulice powoli zapełniały się wędrującymi na miejsca pracy ludźmi. Idący pieszo mężczyźni z szacunkiem witali się z inspektorem, kobiety dygały uroczo, dyliżanse hamowały nieco by woźnica i jego pasażerowie mogli przywitać stróża prawa. Sungmin odpowiadał im uśmiechem i dobrym słowem. Kochał to miasto i jego mieszkańców. Był za nich odpowiedzialny. Nie miał żony i nie spodziewał się ożenić w najbliższym czasie, więc morteńczyków traktował jak swoich podopiecznych, którymi de facto byli. Zdawali sobie sprawę z jakich opresji nierzadko ratował ich Lee. Byli mu wdzięczni. Wiele dla nich zrobił a już wkrótce miał uczynić jeszcze więcej, o czym nie wiedzieli… i nigdy nie mieli się dowiedzieć.

- Dzień dobry, szefie- powitał go opuszczający komisariat policjant

- Dzień dobry- odpowiedział mu uprzejmie, po czym dodał- Uważaj na siebie, Steve.

- Nic mi nie będzie, szefie- uśmiechnął się promiennie Steve- To tylko poranny obchód- odrzekł, po czym wyminął przełożonego

Sungmin przytrzymał zamykające się drzwi i wkroczył do budynku. Uśmiechnął się na widok drewnianych ławek, na których siedziały różne indywidua, czekające na pomoc lub aresztowanie. Z dumą obserwował krzątających się stróżów prawa, co rusz przystających by go powitać i spytać o zdrowie. Zdawał sobie sprawę, że nawet najporządniejsze śniadanie nie jest w stanie w kilka chwil usunąć skutków kilku nieprzespanych nocy. Ludzie zawsze zauważą jego zmęczenie.

Uspokoiwszy swych podwładnych, skierował kroki w stronę najbardziej oddalonego od recepcji gabinetu, licząc na to, że jego przyjaciel przyszedł przed nim do pracy.

Gdy przekroczył próg swojego gabinetu, odetchnął z ulgą. Był.

- Donghae…-zaczął, jednak chłopak miał inne plany

- Sungmin! Jak ty, na litość Boską, wyglądasz?- młodszy Lee odłożył na biurko tacę z herbatą i podbiegł do kolegi, kładąc mu dłonie na policzkach- Spałeś dzisiaj?

- Niewiele- przyznał wiedząc, że kłamstwo będzie tu nie na miejscu- Posłuchaj, Hae…- zamilkł na chwilę, czując nagły przypływ strachu. Szybko się otrząsnął i wydusił- Przepraszam cię za wczoraj, nie powinienem był podnosić głosu… Ja naprawdę…

Monolog przerwał mu głośny śmiech bruneta.

- Daj spokój, Ming! Jesteśmy przyjaciółmi, prawda?- uśmiechnął się promiennie- Zresztą ja też mogłem powiedzieć parę słów za dużo. Wiem, jak nie lubisz tego tematu. A, właśnie…- Hae podszedł do biurka i z wymalowanym na twarzy wahaniem podniósł plik kartek. Niepewnie podszedł do starszego Lee - Chyba powinieneś to przejrzeć.

Sungmin przyjął od Donghae dokumenty, bacznie mu się przyglądając. Jeśli Hae był zaniepokojony, to cos musiało się stać. Coś poważnego lub na tyle wstrząsającego by móc poruszyć nie do końca rozumiejącego otaczający go świat Donghae.

- Obejrzyj to… - nalegał młodszy

Starszy Lee skierował swój wzrok na trzymane przez niego kartki i zamarł, widząc nagłówek pierwszej z nich. Przeliczył je szybko.

Jedno…

Dwie…

Trzy…

Z każdym kolejnym ogarniała go coraz to większa zgroza.

Siódme…

Ósme…

Dziewiąte…

Dziesiąte.

Orzeczenie o zgonie

Nazwisko i imię: Blaise Anna

Wiek: 28 lat

Okoliczności zgonu: nieznane

Przyczyna zgonu: zatrzymanie akcji serca

Uwagi: Nie zaobserwowano ran na ciele denatki, jedynie ślady po ugryzieniach owadów. Nie wykryto substancji toksycznych.

Nazwisko i imię: Kim Maya

Wiek: 17 lat

Okoliczności zgonu: nieznane

Przyczyna zgonu: zatrzymanie akcji serca

Uwagi: Nie zaobserwowano ran na ciele ofiary, jedynie ślady po ugryzieniach owadów. Stwierdzona anemia.

Nazwisko i imię: Yeon Joshua

Wiek: 25 lat

Okoliczności zgonu: nieznane

Przyczyna zgonu: zatrzymanie akcji serca

Uwagi: stwierdzona ostra anemia. Brak ran na ciele ofiary, ślady po owadach.

- Co to… Dlaczego…- wyszeptał inspektor

- Nie wiem- odpowiedział cicho Donghae- ale większość jest taka sama. Oprócz jednej starszej pani, która spadła ze schodów i jej sąsiada, który zmarł z przyczyn naturalnych.

Detektyw szybko odszukał wspomniane osoby. Obydwoje byli już w podeszłym wieku i co do nich nie było żadnych wątpliwości. Jednak cała reszta… Najstarsza z nich okazała się być panna Blaise, najmłodsza siedemnastoletnia Maya. I każde z nich w rubryce „przyczyna zgonu” miało wpisane zatrzymanie akcji serca.

- Kiedy zmarli?- w Sungminie obudził się policjant z długim stażem- Mam na myśli tą ósemkę.

- Dzisiaj w nocy.

- Wszyscy?- rzucił zszokowane spojrzenie podwładnemu

- Zgadza się.

Sfrustrowany inspektor opadł na swój fotel, wpatrując się z napięciem w orzeczenia koronera.

Co ich łączy, zastanawiał się.

Wszyscy byli młodzi. U każdego z nich stwierdzono, że zgon spowodowało zatrzymanie akcji serca. U połowy stwierdzono anemię. Żadnych śladów na ciele, które mogłyby wskazywać na sprawcę.

Tak, na sprawcę. Sungmin już od dawna podejrzewał, że za tymi tajemniczymi śmieciami kryje się coś więcej niż tylko zrządzenie losu, jednak z nikim nie podzielił się tą opinią. Kto by mu uwierzył?

Co mogło spowodować, że serca ósemki zdrowych według lekarza sądowego młodych ludzi po prostu stanęły? Strach? Jeśli tak, to co ich aż tak przeraziło?

Lee bardzo chciał się tego dowiedzieć. Za wszelką cenę.

Wtedy jeszcze nie był świadomy, jak ta wiedza zmieni jego życie…